วันนี้ระหว่างเดินทางกลับหอ มีฝรั่งคนหนึ่งเดินเข้ามาหา
แล้วถามเราว่าเราพูดอังกฤษได้ไหม เราก็ตอบว่าได้
เขาก็เลยเล่าว่าเขามาทำธุระแถวนี้แล้วเกิดเหตุอะไรซักอย่าง ผมก็เบลอๆ
แต่หลักๆ คือไม่มีค่ารถกลับ จึงขอค่ารถเราสัก 30 บาท
เราก็ดูการแต่งตัวลักษณะการพูดเขาก็ไม่น่าจะใช้พวกหลอกลวง (ถึงจะใช่ก็ไม่เป็นไร)
ก็เลยไปแลกเงินกะป้าขายส้มตำแล้วเอาเงินให้เขาไป 40 บาท
เขาก็ขอบคุณเราใหญ่ เราก็เลยบอกให้เขาโชคดี แล้วก็จากกันไป
นึกไปนึกมาเมื่อตอนกลางวันตอนกินข้าวกับเพื่อนที่บาร์วิทย์
ก็มีคนจากปอเต๊กตึ๊งมาขอรับบริจาค เราก็เลยใส่ซองให้เขาไป
ก็แปลกดีนะ ปกติไม่ค่อยได้ทำบุญเท่าไหร่ แต่วันนี้ไม่รู้ทำไมทำไปเยอะ
แต่ก็รู้สึกดีนะ เพราะเมื่อตอนวันเกิดที่่ผ่านมาก็ยังไม่ได้ไปทำบุญตามที่แม่กำชับเลย
ก็ถือซะว่าทำวันนี้ไปก่อนละกัน แล้วค่อยเข้าวัดเข้าวาให้เป็นเรื่องเป็นราวอีกทีหนึ่ง
เฮ้อออ แต่ก็อยากพักบ้างจัง สอบติดๆ กันทุกวัน แถมยังมีโปรเจคหลายตัว + สัมมนาอีก
นอนก็น้อยลงๆ อะไรๆ ที่อยากทำก็ดันมากขึ้นทุกวี่ทุกวัน ... เหนื่อยแฮะ
แต่ก็ต้องดิ้นกันต่อไป ตราบใดที่ยังมีชีวิตให้หัวใจเต้น : )
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น